PODEJŚCIE: Podobnie jak z Grzesiem, jest to trasa dobra zarówno dla początkujących jak i zaawansowanych. Droga wyniesie około 2 godz. 30 min. Ze schroniska musimy trochę zjechać drogą na dół i skręcić w prawo na trasę zieloną, która prowadzi nas do końca pod Wołowiec. Na początku idziemy prawie że na płasko z delikatnymi wzniesieniami. Później, idąc przez las, robi się stromiej. Najtrudniejsze podejście czeka na sam koniec. Wychodząc ponad granicę lasu ujrzymy piękne widoki, między innymi szczyt Grzesia, Rakonia i Bobrowca. My nie dotarliśmy na sam szczyt ze względu na ciężkie warunki – w pewnym momencie zrobiło się zbyt ślisko by brnąć dalej pod górę. W takich momentach szukamy wypłaszczenia terenu i przygotowujemy się do zjazdu.

ZJAZD: Zjeżdżamy tą samą trasą co wchodziliśmy. Górny fragment możemy pokonać łagodniejszym szlakiem pieszym, by ponownie przed granicą lasu powrócić na nasze ślady. W zadrzewionej części uważajcie na strome momenty, miejscami będzie dość ciasno. Jeśli boicie się prędkości starajcie się jechać pługiem lub wjeżdżać w świeży puch, który nas spowalnia. Przy końcówce zjazdu, kiedy już zaczniemy tracić na prędkości i opanujemy narty łapmy wiatr w żagle. Przyjmujemy wtedy pozycję skoczka narciarskiego, kulimy się, kije do tyłu i próbujemy dojechać jak najdalej 🙂 Gdy i to nie wystarczy zacznie się odpychanie kijami. Koniec trasy to dość płaski odcinek, część trzeba będzie podejść też łyżwą a na ostatni fragment do schroniska najlepiej będzie odpiąć narty.